Σε βλέπω στο σταθμό και λέω: μ’ αυτόν θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι, είμαστε ίδιοι.
– Δε με θυμάσαι; με ρωτάς. Και σε θυμήθηκα. Και τα είπαμε τόσο ωραία και αβίαστα που ήταν σαν όντως να είμαστε ίδιοι, σαν να μιλάω με εμένα στο κοντινό μέλλον.
Ελπίζω το ότι ακόμα δε θυμάμαι το όνομά σου να μη σημαίνει ότι όντως δεν γνωριστήκαμε ποτέ.
Εις το επανιδείν φίλε μου.